ประวัติศาสตร์มนุษยชาติที่ผ่านมาได้พิสูจน์ตนเองแล้วว่ามนุษย์ไม่ได้อยู่บนจุดสูงสุดแห่งความรู้ ความรู้ของมนุษย์ค่อย ๆ สั่งสมและเติบโตผ่านกาลเวลา สิ่งที่มนุษย์รู้ตอนนี้เป็นแค่เศษเสี้ยวของความรู้ทั้งหมด มนุษย์ที่ฉลาดที่สุดทั้งในอดีตและปัจจุบันต่างก็มีคำถามที่ยังไม่มีคำตอบ นี่คือขอบเขตความรู้ของมนุษย์ เป็นสิ่งที่ยอมรับโดยสากลว่ามันมีจำกัด แม้แต่ปัญญาประดิษฐ์ที่ขึ้นชื่อว่าฉลาดที่สุดและเรียนรู้ได้เร็วที่สุดในยุคปัจจุบัน...
ท่ามกลางหุบเขาของเมืองพังงาในฤดูฝน สายตาของผมสอดส่องเมนูอาหารเพื่อเลือกอาหารเช้าอยู่ ทันใดนั้นมันก็หยุดอยู่ที่เมนูไข่ลวก ทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์หนึ่งเมื่อนานมาแล้ว นั่นก็คือเหตุการณ์เดินทางไปกุยเคล๊อะ ย้อนกลับไปเมื่อปี พ.ศ. 2554 สมัยที่ยังเป็นนักศึกษาในกรุงเทพฯ ผมได้รับโอกาสให้เป็นทีมงานที่จะไปเผยแพร่อิสลามที่บ้านกุยเคล๊อะ อำเภออุ้มผาง จังหวัดตาก...
“แม้แต่ประสบการณ์ที่น่าเบื่อที่สุดก็มีคุณค่าได้ หากคุณมองหาบทเรียนในนั้นอย่างจริงจัง” หลังจากที่ได้ทำภารกิจพิชิต comfort zone โดยการเดินถอยหลังในที่สาธารณะ ก็ห่างหายจากการทำภารกิจต่อไปพอสมควร จึงใช้เวลาที่งานไม่ค่อยรัดตัวมากนักมาทำภารกิจต่อไปนั่นก็คือ “การฟังพอดแคสต์” หากเป็นการฟังพอดแคสต์ปกติ ก็คงไม่ใช่สิ่งท้าทายอะไร เพราะปกติผมจะฟังพอดแคสต์ระหว่างเดินออกกำลังกายอยู่แล้ว ครั้งนี้จึงต้องเป็นอะไรที่พิเศษกว่านั้น นั่นก็คือการฟังพอดแคสต์ในหัวข้อที่เราไม่มีความสนใจเลยแม้แต่น้อย...
คงจะไม่กินกับปัญญาเท่าไหร่นัก หากนักเดินทางคนหนึ่งบอกว่าเป้าหมายของเขานั้นยังอยู่อีกไกล แต่ตัวเขาเองนั้นกลับง่วนอยู่กับการสร้างบ้านหลังใหญ่โตระหว่างพักแรมข้างทาง เราคงจะคิดว่าเขาคงลืมเป้าหมายไปแล้ว หรือไม่ก็ไม่ได้มีเป้าหมายตั้งแต่แรก สิ่งที่พูดคงเป็นเพียงขนนกบนตราชั่งแห่งความจริงเท่านั้น...
หนึ่งในคุณลักษณะของอัลลอฮ์คือการรักที่จะให้อภัยโทษแก่บ่าว เมื่อเขาสำนึกผิดและขออภัยโทษต่อพระองค์ ดังนั้นมันไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไรที่จะยอมรับสารภาพว่าเราอ่อนแอเมื่อเรากระทำผิด เป็นความอ่อนแอที่เราเองก็อยากปรับปรุงมันให้เข้มแข็ง แต่ก็ยังพ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า การหลอกคนอื่นและตนเองว่าเราดีเยี่ยมอยู่แล้วอย่างไม่มีทางทำผิดพลาดได้ ไม่ใช่คุณลักษณะของมนุษย์ที่ควรจะเป็น...