ท่ามกลางหุบเขาของเมืองพังงาในฤดูฝน สายตาของผมสอดส่องเมนูอาหารเพื่อเลือกอาหารเช้าอยู่ ทันใดนั้นมันก็หยุดอยู่ที่เมนูไข่ลวก ทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์หนึ่งเมื่อนานมาแล้ว นั่นก็คือเหตุการณ์เดินทางไปกุยเคล๊อะ ย้อนกลับไปเมื่อปี พ.ศ. 2554 สมัยที่ยังเป็นนักศึกษาในกรุงเทพฯ ผมได้รับโอกาสให้เป็นทีมงานที่จะไปเผยแพร่อิสลามที่บ้านกุยเคล๊อะ อำเภออุ้มผาง จังหวัดตาก...
ต้องยอมรับเลยว่าโลกปัจจุบันทำให้การพบเจอคนโง่กลายเป็นเรื่องง่ายกว่าที่คิด อินเตอร์เน็ตทำให้คนโง่รวมตัวกันโดยมิได้นัดหมายเป็นจำนวนมากที่สุดอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ เสียงของพวกเขาดังกระหึ่มอื้ออึงไปทั่วแผ่นดินเหมือนเสียงอึ่งอ่างร้องระงมในฤดูผสมพันธุ์ แม้แต่ผู้รู้ นักวิชาการ ผู้ทรงคุณวุติต่างก็ต้องเอือมระอากับการถกเถียงอันอวดฉลาดของคนโง่ที่โผล่มาอย่างไม่ขาดสาย คนโง่เหล่านี้มีจำนวนมากกว่าที่ใคร ๆ จะคาดคิด และที่น่าแปลกคือพวกเขามีความมั่นใจอันล้นปรี่ในมันสมองของตนซึ่งต่างกับความมั่นใจของเหล่าคนฉลาดราวฟ้ากับเหว ทำไมถึงเป็นเช่นนั้นหรือ? เรามารู้จักเผ่าพันธุ์มนุษย์หน้าโง่นี้ด้วยกันเถอะ ผ่านหนังสือที่ชื่อว่า The Basic Laws of Human Stupidity แปลเป็นไทยว่ากฎพื้นฐานว่าด้วยความโง่เขลาของมนุษย์ มีอะไรกันบ้าง มาดูกัน
“แม้แต่ประสบการณ์ที่น่าเบื่อที่สุดก็มีคุณค่าได้ หากคุณมองหาบทเรียนในนั้นอย่างจริงจัง” หลังจากที่ได้ทำภารกิจพิชิต comfort zone โดยการเดินถอยหลังในที่สาธารณะ ก็ห่างหายจากการทำภารกิจต่อไปพอสมควร จึงใช้เวลาที่งานไม่ค่อยรัดตัวมากนักมาทำภารกิจต่อไปนั่นก็คือ “การฟังพอดแคสต์” หากเป็นการฟังพอดแคสต์ปกติ ก็คงไม่ใช่สิ่งท้าทายอะไร เพราะปกติผมจะฟังพอดแคสต์ระหว่างเดินออกกำลังกายอยู่แล้ว ครั้งนี้จึงต้องเป็นอะไรที่พิเศษกว่านั้น นั่นก็คือการฟังพอดแคสต์ในหัวข้อที่เราไม่มีความสนใจเลยแม้แต่น้อย...
เช้าที่สดใสวันหนึ่ง ผมนึกขยันถือเครื่องตัดหญ้าไฟฟ้าไปตัดหญ้าที่รั้วหน้าบ้าน ในขณะที่ผมกำลังเพลิดเพลินกับการห้ำหั่นต้นหญ้าเจ้าชู้อยู่นั้น อยู่ ๆ ก็มีแม่ไก่กับลูก ๆ ก็เดินเลียบกำแพงรั้วอย่างเกรง ๆ กลัว ๆ เข้ามา เหมือนกำลังคิดอยู่ว่าจะเข้าไปหรือไม่เข้าดี...
หนึ่งในคำถามที่ผมสงสัยมานานคือทำไมคนเกาหลีใต้ที่มีรูปร่างหน้าตาไม่ได้ต่างจากเรามากนักจึงสามารถพาตนเองไปอยู่แถวหน้าในวงการต่าง ๆ ระดับโลกได้ ผมเคยได้ยินมาว่าเรากับเขาต่างมีจุดเริ่มต้นเหมือนพี่น้องที่เติบโตมาด้วยกัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเราถูกเกาหลีใต้ทิ้งห่างแบบไม่เห็นฝุ่น เมื่อผมเห็นหนังสือที่ถูกเขียนโดยอธิการบดีของมหาวิทยาลัย KAIST ทำให้อยากคลายข้อสงสัยที่มีในใจว่า...
คนที่เคยเดินทางไกลจะรู้ว่าไม่มีการเดินทางใดที่ไม่พบเจออุปสรรค ในระหว่างทางที่เรามุ่งหน้าไปสู่สถานที่สุดท้ายที่เราต้องการไปนั้น เรามักจะเจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิดเสมอ เช่น ฝนตก การก่อสร้างถนน อุบัติเหตุ หรือด่านตรวจที่ทำให้การเดินทางของเราล่าช้ากว่าที่ควรจะเป็น บางครั้งเราก็หลงทางไปตามเส้นทางที่ไม่คุ้นชิน สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่เราไม่อยากประสบพบเจอ...
ก่อนหน้านี้ ผมได้พูดถึงภารกิจพิชิตคอมฟอร์ทโซนเพื่อพาตัวเองก้าวข้ามพื้นที่คุ้นชิน วันนี้ผมจะมาเล่าว่าหลังจากที่ผมทำภารกิจแรกแล้ว ผมรู้สึกอย่างไรบ้าง ซึ่งภารกิจแรกที่ผมต้องทำคือการเดินถอยหลังในพื้นที่สาธารณะ (อะแฮ่ม)...
สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาได้ไปเที่ยวงานหนังสือ Big Bad Wolf ที่ภูเก็ต นอกจากจะได้หนังสือมาแล้วก็ได้ของเล่นใหม่มาด้วย เป็นชุดการ์ดที่ชื่อว่า Get Out of Your Comfort Zone โดย Ben Aldridge ซึ่งประกอบด้วยการ์ด 60 ใบที่จะท้าทายเราให้ก้าวออกจากพื้นที่คุ้นชิน เพื่อสร้างกรอบความคิดที่เข้มแข็งและยืดหยุ่นต่อความยากลำบาก สาเหตุที่ซื้อการ์ดชุดนี้มา เพราะครั้งหนึ่งเคยอ่านหนังสือ...
ผมชอบที่จะอ่านหนังสือที่เป็นแรงบันดาลใจให้นักเขียนได้เขียนหนังสือของตนเอง มันทำให้เราได้ดำดิ่งลงไปในความคิดของเขามากยิ่งขึ้น และหนังสือ Damn Good Advice ก็เป็นหนังสือขึ้นหิ้งอีกเล่มหนึ่งของนักออกแบบและนักสร้างสรรค์ที่ต้องการคิดใหญ่เพื่อสร้างสรรค์ผลงานที่ไม่เหมือนใคร ต่อไปนี้เป็นคำแนะนำ 15 ข้อแด่คนสร้างสรรค์ (ก็ทุกคนนั่นแหละที่ควรเป็นนักสร้างสรรค์!)...
เชื่อว่าหลาย ๆ คนคงเคยได้ยินมาบ้างว่า "ถ้าเราอยากมีอะไร ก็จงให้สิ่งนั้นแก่คนอื่นก่อน" และก็เชื่อด้วยว่าในห้วงความคิดลึก ๆ อาจมีเสียงเล็ก ๆ คอยถามว่า "จริงหรือ? เราจะให้คนอื่นได้อย่างไร ในเมื่อเราเองก็ยังไม่มี" และบางคนก็เข้าขั้นปฏิเสธไปเลยว่า "จะบ้าเหรอ! ยิ่งให้คนอื่น เราก็ยิ่งจนสิ"...