หนึ่งในคำถามที่ผมสงสัยมานานคือทำไมคนเกาหลีใต้ที่มีรูปร่างหน้าตาไม่ได้ต่างจากเรามากนักจึงสามารถพาตนเองไปอยู่แถวหน้าในวงการต่าง ๆ ระดับโลกได้ ผมเคยได้ยินมาว่าเรากับเขาต่างมีจุดเริ่มต้นเหมือนพี่น้องที่เติบโตมาด้วยกัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเราถูกเกาหลีใต้ทิ้งห่างแบบไม่เห็นฝุ่น เมื่อผมเห็นหนังสือที่ถูกเขียนโดยอธิการบดีของมหาวิทยาลัย KAIST ทำให้อยากคลายข้อสงสัยที่มีในใจว่า...
คนที่เคยเดินทางไกลจะรู้ว่าไม่มีการเดินทางใดที่ไม่พบเจออุปสรรค ในระหว่างทางที่เรามุ่งหน้าไปสู่สถานที่สุดท้ายที่เราต้องการไปนั้น เรามักจะเจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิดเสมอ เช่น ฝนตก การก่อสร้างถนน อุบัติเหตุ หรือด่านตรวจที่ทำให้การเดินทางของเราล่าช้ากว่าที่ควรจะเป็น บางครั้งเราก็หลงทางไปตามเส้นทางที่ไม่คุ้นชิน สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่เราไม่อยากประสบพบเจอ...
ทุก ๆ ครั้งเราจะรู้สึกประหนึ่งอยู่บนต้นไม้ใหญ่ รู้สึกดั่งเราเป็นหนึ่งในใบไม้จำนวนมากมายมหาศาลเหล่านั้น และทุก ๆ ครั้ง ใบไม้ที่อยู่ร่วมต้นเดียวกัน ก็ร่วงหล่นไปทีละใบ..ทีละใบ จนเราแทบไม่ได้รู้สึกถึงสิ่งใดเลย แค่เรื่องปกติที่เกิดขึ้นจนชาชิน จนมาถึงขณะนี้ วันที่ใบไม้ในกิ่งเดียวกัน เริ่มปลิวไสวออกไปในสายลม และร่วงลงลิ่วสู่ผืนดินที่เบื้องใต้ มันทำให้เราต้องหันกลับมามองตนเอง...
คงจะไม่กินกับปัญญาเท่าไหร่นัก หากนักเดินทางคนหนึ่งบอกว่าเป้าหมายของเขานั้นยังอยู่อีกไกล แต่ตัวเขาเองนั้นกลับง่วนอยู่กับการสร้างบ้านหลังใหญ่โตระหว่างพักแรมข้างทาง เราคงจะคิดว่าเขาคงลืมเป้าหมายไปแล้ว หรือไม่ก็ไม่ได้มีเป้าหมายตั้งแต่แรก สิ่งที่พูดคงเป็นเพียงขนนกบนตราชั่งแห่งความจริงเท่านั้น...
ในวันที่เราเดินทางมาไกลแสนไกลนี้ อาจมีบางแยกที่ทำให้เราหลงทาง อาจมีบางจุดที่ทำให้เราพลัดตกลงไป ณ ชั่วขณะที่ดูเหมือนไม่มีทางออก มองไม่เห็นเส้นทางไปต่อ การได้นั่งนิ่ง ๆ สักนิดก็คงจะดีเหมือนกัน ให้ความคิดได้กลับไปยังอดีตที่ผ่านมา ทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่ทำให้เรามาถึงจุดนี้ บางอดีตเลวร้าย บางอดีตสวยงาม แต่สิ่งหนึ่งที่สำคัญนัก คือการค้นพบตัวตนที่เราหลงลืมไป ตัวตนในอดีตของเราที่เราแทบจำไม่ได้แล้วว่ามันเคยมีอยู่ ไร้เดียงสาแต่ก็บริสุทธิ์ แข็งทื่อแต่ก็ซื่อตรง หยาบช้าแต่ก็อ่อนไหว ขลาดเขลาแต่ก็บ้าบิ่น คิด ๆ ดูแล้ว เราสองคนแยกจากกันตอนไหนไม่รู้ ไม่มีคำร่ำลา เด็กคนนั้นกับผู้ใหญ่ตอนนี้ ทำไมช่างดูเหมือนเป็นคนละคน ความภาคภูมิที่เคยมี หายไปแล้วจนหมดสิ้น ความทะเยอทะยานที่เคยยิ่งใหญ่ดั่งขุนเขา ถูกกัดเซาะจนเหลือเพียงเท่าเม็ดกรวด ยังเป็นไปได้อีกหรือที่จะกอบกู้มัน? หรือแค่ปล่อยมันไปตามวิถีที่มันเป็น กาลเวลานั้นทั้งแสนดี แต่ก็โหดร้ายในเวลาเดียวกัน การเติบโตนั้นให้อะไรบางอย่างแก่เรา แต่ก็พรากบางสิ่งไปด้วย นี่สินะชีวิต นั่งพักจนหายเหนื่อยแล้ว ก็คงต้องเดินต่อไป เผื่อแยกข้างหน้า จะได้เจอเพื่อนเก่าคนนั้น คนที่เคยพำนักอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ
บางครั้งคนเราก็ทำพลาดจากการพยายามแก้ไขทุกอย่างในสมรภูมิปัญหาที่ตนเองกำลังเผชิญอยู่ ในช่วงหนึ่งของชีวิต เราจะพบเจอกับบททดสอบต่าง ๆ ถาโถมเข้ามาในคราวเดียว นำพาเราไปยังทางแยกที่ต้องเลือกว่าจะเก็บรักษาสิ่งใดในบรรดาหลาย ๆ สิ่งที่เรามี ทางหนึ่งเป็นการตอบคำถามว่าเราสามารถปล่อยวางสิ่งใดได้บ้าง? อีกทางคือการหาคำตอบว่าเรายังคงเก็บรักษาทุกอย่างได้ไหม?...
หนังสือ The Alchemist หรือ ขุมทรัพย์สุดปลายฝัน ประพันธ์โดย Paulo Coelho เป็นเรื่องราวของเด็กเลี้ยงแกะคนหนึ่งในสเปนที่มีความฝันถึงขุมทรัพย์ในทะเลทรายอันห่างไกล และได้ตัดสินใจออกเดินทางเพื่อตามหาความฝันของตนเอง เรื่องราวระหว่างนั้นเองที่ให้บทเรียนหลายอย่างเกี่ยวกับการออกเดินทางตามหาความฝัน...
ในค่ำคืนที่เงียบสงัดคืนหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังมองหาหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นหนังสืออีกเล่มที่โดนปลวกกัดกิน ผมตัดสินใจหยิบมันออกมาปัดฝุ่นเพื่อพลิกดูเนื้อหาข้างใน พลันสายตาไปหยุดอยู่ที่ภาพกระดานหมากล้อม ถึงแม้ผมจะเคยอ่านหนังสือเล่มนี้เมื่อหลายปีก่อน แต่ผมรู้สึกเหมือนเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นมัน นี่ก็น่าจะเป็นหมากล้อมอีกกระดานหนึ่ง...
หนึ่งในหลักการดำรงชีวิตที่เป็นสัจธรรมอันจริงแท้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงก็คือ ไม่ว่าคุณจะเป็นใครหรือทำอะไร ย่อมมีคนชอบและไม่ชอบคุณเสมอ ต่อให้คุณพยายามทำตัวเป็นคนที่ดีพร้อมจนไร้ที่ติ สมบูรณ์แบบประหนึ่งไข่มุกปราศจากตำหนิก็ย่อมมีคนเกลียดและต่อต้านคุณอยู่ดี และต่อให้คุณเป็นคนที่เฮงซวยหรือคนชั่วช้าระยำตำบอนแค่ไหนก็ยังมีคนที่ชอบและพร้อมสนับสนุนคุณอยู่ดี...
ในบรรดาสรรพสิ่งทั้งมวล ความคิดจิตใจของเราเป็นสิ่งเดียวที่เราสามารถควบคุมได้อย่างสมบูรณ์ ทรราชอาจกักขังร่างกายของเราได้ แต่ไม่อาจกักขังความคิดของเราได้ จอมกษัตริย์สามารถบังคับให้เราก้มหัวสวามิภักดิ์ได้ แต่ไม่สามารถบังคับจิตใจของเราให้ก้มกราบได้ โรคอัมพาตสามารถต่อต้านการควบคุมร่างกาย แต่ไม่อาจต่อต้านจิตนาการไม่ให้โลดแล่นไปยังสุดขอบจักรวาลได้...