ทุก ๆ ครั้งเราจะรู้สึกประหนึ่งอยู่บนต้นไม้ใหญ่ รู้สึกดั่งเราเป็นหนึ่งในใบไม้จำนวนมากมายมหาศาลเหล่านั้น และทุก ๆ ครั้ง ใบไม้ที่อยู่ร่วมต้นเดียวกัน ก็ร่วงหล่นไปทีละใบ..ทีละใบ จนเราแทบไม่ได้รู้สึกถึงสิ่งใดเลย แค่เรื่องปกติที่เกิดขึ้นจนชาชิน จนมาถึงขณะนี้ วันที่ใบไม้ในกิ่งเดียวกัน เริ่มปลิวไสวออกไปในสายลม และร่วงลงลิ่วสู่ผืนดินที่เบื้องใต้ มันทำให้เราต้องหันกลับมามองตนเอง...

ดวงตาของชายหนุ่มค้างเติ่งอยู่อย่างนั้นมานานแล้ว นับตั้งแต่แม่ของตัวเองวิ่งจากห้องด้วยน้ำตาคลอเบ้า เพื่อเรียกหมอและพยาบาลมาดูอาการลูกชายของตนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ “นี่ฉันเพิ่งจะ 33 เองนะ” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองอยู่ในหัวลึก ๆ ลึกชนิดที่ว่าไม่มีผู้ใดในโลกอันโดดเดี่ยวใบนี้จะได้ยินมันได้ เขาเคยเป็นพนักงานในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง มันไม่ได้เป็นงานที่เขารักมากหรอก แต่เขาก็ไม่ได้เกลียดมัน เขาคิดว่า...