คนที่เคยเดินทางไกลจะรู้ว่าไม่มีการเดินทางใดที่ไม่พบเจออุปสรรค ในระหว่างทางที่เรามุ่งหน้าไปสู่สถานที่สุดท้ายที่เราต้องการไปนั้น เรามักจะเจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิดเสมอ เช่น ฝนตก การก่อสร้างถนน อุบัติเหตุ หรือด่านตรวจที่ทำให้การเดินทางของเราล่าช้ากว่าที่ควรจะเป็น บางครั้งเราก็หลงทางไปตามเส้นทางที่ไม่คุ้นชิน สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่เราไม่อยากประสบพบเจอ...
วันนี้นึกครึ้มอยากจะชงมัทฉะกินเอง ก็เลยไปซื้อนมสดเมจิขนาด 450 มล. ที่ 7-Eleven ราคา 28.25 บาท ก็เลยควักเหรียญ 29 บาท ไปให้พนักงงาน พนักงานถามว่า “พอดีใช่ไหมครับ?” ผมบอกว่า “เมื่อกี๊ให้ไป 29 บาท ต้องทอน 0.75 บาทครับ” พนักงานก็ยื่นเหรียญ 1 บาทกลับให้ผม ผมก็เลยถามว่า “ไม่มีเหรียญย่อยหรือครับ?” พนักงงานบอก “ไม่มีครับ” เมื่อเป็นเช่นนั้น ผมก็ยื่นเหรียญบาทกลับไปแล้วบอกว่า...
ก่อนหน้านี้ ผมได้พูดถึงภารกิจพิชิตคอมฟอร์ทโซนเพื่อพาตัวเองก้าวข้ามพื้นที่คุ้นชิน วันนี้ผมจะมาเล่าว่าหลังจากที่ผมทำภารกิจแรกแล้ว ผมรู้สึกอย่างไรบ้าง ซึ่งภารกิจแรกที่ผมต้องทำคือการเดินถอยหลังในพื้นที่สาธารณะ (อะแฮ่ม)...
คงจะไม่กินกับปัญญาเท่าไหร่นัก หากนักเดินทางคนหนึ่งบอกว่าเป้าหมายของเขานั้นยังอยู่อีกไกล แต่ตัวเขาเองนั้นกลับง่วนอยู่กับการสร้างบ้านหลังใหญ่โตระหว่างพักแรมข้างทาง เราคงจะคิดว่าเขาคงลืมเป้าหมายไปแล้ว หรือไม่ก็ไม่ได้มีเป้าหมายตั้งแต่แรก สิ่งที่พูดคงเป็นเพียงขนนกบนตราชั่งแห่งความจริงเท่านั้น...
ในวันที่เราเดินทางมาไกลแสนไกลนี้ อาจมีบางแยกที่ทำให้เราหลงทาง อาจมีบางจุดที่ทำให้เราพลัดตกลงไป ณ ชั่วขณะที่ดูเหมือนไม่มีทางออก มองไม่เห็นเส้นทางไปต่อ การได้นั่งนิ่ง ๆ สักนิดก็คงจะดีเหมือนกัน ให้ความคิดได้กลับไปยังอดีตที่ผ่านมา ทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่ทำให้เรามาถึงจุดนี้ บางอดีตเลวร้าย บางอดีตสวยงาม แต่สิ่งหนึ่งที่สำคัญนัก คือการค้นพบตัวตนที่เราหลงลืมไป ตัวตนในอดีตของเราที่เราแทบจำไม่ได้แล้วว่ามันเคยมีอยู่ ไร้เดียงสาแต่ก็บริสุทธิ์ แข็งทื่อแต่ก็ซื่อตรง หยาบช้าแต่ก็อ่อนไหว ขลาดเขลาแต่ก็บ้าบิ่น คิด ๆ ดูแล้ว เราสองคนแยกจากกันตอนไหนไม่รู้ ไม่มีคำร่ำลา เด็กคนนั้นกับผู้ใหญ่ตอนนี้ ทำไมช่างดูเหมือนเป็นคนละคน ความภาคภูมิที่เคยมี หายไปแล้วจนหมดสิ้น ความทะเยอทะยานที่เคยยิ่งใหญ่ดั่งขุนเขา ถูกกัดเซาะจนเหลือเพียงเท่าเม็ดกรวด ยังเป็นไปได้อีกหรือที่จะกอบกู้มัน? หรือแค่ปล่อยมันไปตามวิถีที่มันเป็น กาลเวลานั้นทั้งแสนดี แต่ก็โหดร้ายในเวลาเดียวกัน การเติบโตนั้นให้อะไรบางอย่างแก่เรา แต่ก็พรากบางสิ่งไปด้วย นี่สินะชีวิต นั่งพักจนหายเหนื่อยแล้ว ก็คงต้องเดินต่อไป เผื่อแยกข้างหน้า จะได้เจอเพื่อนเก่าคนนั้น คนที่เคยพำนักอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ
บางครั้งคนเราก็ทำพลาดจากการพยายามแก้ไขทุกอย่างในสมรภูมิปัญหาที่ตนเองกำลังเผชิญอยู่ ในช่วงหนึ่งของชีวิต เราจะพบเจอกับบททดสอบต่าง ๆ ถาโถมเข้ามาในคราวเดียว นำพาเราไปยังทางแยกที่ต้องเลือกว่าจะเก็บรักษาสิ่งใดในบรรดาหลาย ๆ สิ่งที่เรามี ทางหนึ่งเป็นการตอบคำถามว่าเราสามารถปล่อยวางสิ่งใดได้บ้าง? อีกทางคือการหาคำตอบว่าเรายังคงเก็บรักษาทุกอย่างได้ไหม?...
ทุกคนรู้ว่าการเดินนั้นมีประโยชน์ ปลอดภัย และง่ายกระทั่งเด็กอนุบาลก็สามารถทำได้ แต่ทำไมน้อยคนนักที่จะชอบเดิน เราอยู่ในยุคที่มีเครื่องอำนวยความสะดวกต่าง ๆ ที่ทำให้การเดินของเราแทบจะเป็นง่อย เราไปไหนมาไหนด้วยรถ เราสั่งอาหารให้คนมาส่งถึงบ้าน เราต้องจอดรถให้ใกล้กับร้านที่เราต้องการไปมากที่สุด บางคนแทบจะเป็นบ้า...
มนุษย์ถูกสร้างมาจากดิน ดินอาจดูต่ำต้อยไร้ค่า แต่ต้นไม้ที่สูงเสียดฟ้าย่อมรู้ว่า หากปราศจากดิน มันไม่อาจคงอยู่ได้ ดินอาจถูกทุบจนยุบรวมกัน แต่นั่นจะทำให้มันยิ่งเหนียวแน่น ดินอาจถูกแผดเผาจนมอดไหม้...
ในค่ำคืนที่เงียบสงัดคืนหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังมองหาหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นหนังสืออีกเล่มที่โดนปลวกกัดกิน ผมตัดสินใจหยิบมันออกมาปัดฝุ่นเพื่อพลิกดูเนื้อหาข้างใน พลันสายตาไปหยุดอยู่ที่ภาพกระดานหมากล้อม ถึงแม้ผมจะเคยอ่านหนังสือเล่มนี้เมื่อหลายปีก่อน แต่ผมรู้สึกเหมือนเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นมัน นี่ก็น่าจะเป็นหมากล้อมอีกกระดานหนึ่ง...
หนึ่งในหลักการดำรงชีวิตที่เป็นสัจธรรมอันจริงแท้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงก็คือ ไม่ว่าคุณจะเป็นใครหรือทำอะไร ย่อมมีคนชอบและไม่ชอบคุณเสมอ ต่อให้คุณพยายามทำตัวเป็นคนที่ดีพร้อมจนไร้ที่ติ สมบูรณ์แบบประหนึ่งไข่มุกปราศจากตำหนิก็ย่อมมีคนเกลียดและต่อต้านคุณอยู่ดี และต่อให้คุณเป็นคนที่เฮงซวยหรือคนชั่วช้าระยำตำบอนแค่ไหนก็ยังมีคนที่ชอบและพร้อมสนับสนุนคุณอยู่ดี...