ทุก ๆ ครั้งเราจะรู้สึกประหนึ่งอยู่บนต้นไม้ใหญ่ รู้สึกดั่งเราเป็นหนึ่งในใบไม้จำนวนมากมายมหาศาลเหล่านั้น และทุก ๆ ครั้ง ใบไม้ที่อยู่ร่วมต้นเดียวกัน ก็ร่วงหล่นไปทีละใบ..ทีละใบ จนเราแทบไม่ได้รู้สึกถึงสิ่งใดเลย แค่เรื่องปกติที่เกิดขึ้นจนชาชิน จนมาถึงขณะนี้ วันที่ใบไม้ในกิ่งเดียวกัน เริ่มปลิวไสวออกไปในสายลม และร่วงลงลิ่วสู่ผืนดินที่เบื้องใต้ มันทำให้เราต้องหันกลับมามองตนเอง...

ผมเป็นพี่ชาย ที่ทำน้องสาวร้องไห้ แล้ววิ่งหนีออกจากบ้าน เพราะรำคาญเสียงร้องของน้องและเสียงดุของแม่ ตกเย็น ผมกลับมา แอบย่องเข้าบ้าน น้องสาวที่รอคอยเห็นผมกลับมา เรียกผมด้วยน้ำตา ถามผมว่า พี่ชาย...

ช่วงบ่ายของวันที่ฝนตกในโรงเรียนแห่งหนึ่ง หลังจากที่ฝนเม็ดสุดท้ายได้สัมผัสกับพื้นดิน นักเรียนทุกคนต่างก็ทยอยเดินออกจากโรงอาหาร เสมือนนักโทษที่ถูกปลดปล่อยสู่อิสรภาพ ไม่สิ สำหรับนักเรียนบางคน นี่อาจจะเป็นการเดินทางจากอิสรภาพสู่การจองจำในห้องเรียนก็เป็นได้ ในเมื่อการเรียนคือสิ่งที่พวกเขาเกลียดขนาดนั้น...

ดวงตาของชายหนุ่มค้างเติ่งอยู่อย่างนั้นมานานแล้ว นับตั้งแต่แม่ของตัวเองวิ่งจากห้องด้วยน้ำตาคลอเบ้า เพื่อเรียกหมอและพยาบาลมาดูอาการลูกชายของตนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ “นี่ฉันเพิ่งจะ 33 เองนะ” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองอยู่ในหัวลึก ๆ ลึกชนิดที่ว่าไม่มีผู้ใดในโลกอันโดดเดี่ยวใบนี้จะได้ยินมันได้ เขาเคยเป็นพนักงานในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง มันไม่ได้เป็นงานที่เขารักมากหรอก แต่เขาก็ไม่ได้เกลียดมัน เขาคิดว่า...