ผมเป็นพี่ชาย ที่ทำน้องสาวร้องไห้ แล้ววิ่งหนีออกจากบ้าน เพราะรำคาญเสียงร้องของน้องและเสียงดุของแม่ ตกเย็น ผมกลับมา แอบย่องเข้าบ้าน น้องสาวที่รอคอยเห็นผมกลับมา เรียกผมด้วยน้ำตา ถามผมว่า พี่ชาย...

ช่วงบ่ายของวันที่ฝนตกในโรงเรียนแห่งหนึ่ง หลังจากที่ฝนเม็ดสุดท้ายได้สัมผัสกับพื้นดิน นักเรียนทุกคนต่างก็ทยอยเดินออกจากโรงอาหาร เสมือนนักโทษที่ถูกปลดปล่อยสู่อิสรภาพ ไม่สิ สำหรับนักเรียนบางคน นี่อาจจะเป็นการเดินทางจากอิสรภาพสู่การจองจำในห้องเรียนก็เป็นได้ ในเมื่อการเรียนคือสิ่งที่พวกเขาเกลียดขนาดนั้น...

ดวงตาของชายหนุ่มค้างเติ่งอยู่อย่างนั้นมานานแล้ว นับตั้งแต่แม่ของตัวเองวิ่งจากห้องด้วยน้ำตาคลอเบ้า เพื่อเรียกหมอและพยาบาลมาดูอาการลูกชายของตนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ “นี่ฉันเพิ่งจะ 33 เองนะ” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองอยู่ในหัวลึก ๆ ลึกชนิดที่ว่าไม่มีผู้ใดในโลกอันโดดเดี่ยวใบนี้จะได้ยินมันได้ เขาเคยเป็นพนักงานในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง มันไม่ได้เป็นงานที่เขารักมากหรอก แต่เขาก็ไม่ได้เกลียดมัน เขาคิดว่า...