"บางครั้งฆาตกรก็มาในรูปแบบของคนเมาที่ตัดสินใจจับพวงมาลัย" ประเทศไทยคือประเทศที่เครื่องดื่มแอลกอฮอล์เข้าถึงง่ายยิ่งกว่าบริการทางการแพทย์ ในขณะที่คนบางกลุ่มพยายามผลักดันให้ศาสนาพุทธเป็นศาสนาประจำชาติ แต่เหล้าที่ผิดศีล 5 อย่างชัดเจนกลับมีขายกันดาษดื่นและเป็นส่วนหนึ่งของทุกวาระชีวิตและทุกเทศกาลอย่างแยกกันไม่ออก ปัญหาสำคัญอย่าง “เมาแล้วขับ” จึงคร่าชีวิตผู้บริสุทธิ์ทุก ๆ ปีอย่างไม่หยุดหย่อน...
หนึ่งในคำถามที่ผมสงสัยมานานคือทำไมคนเกาหลีใต้ที่มีรูปร่างหน้าตาไม่ได้ต่างจากเรามากนักจึงสามารถพาตนเองไปอยู่แถวหน้าในวงการต่าง ๆ ระดับโลกได้ ผมเคยได้ยินมาว่าเรากับเขาต่างมีจุดเริ่มต้นเหมือนพี่น้องที่เติบโตมาด้วยกัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเราถูกเกาหลีใต้ทิ้งห่างแบบไม่เห็นฝุ่น เมื่อผมเห็นหนังสือที่ถูกเขียนโดยอธิการบดีของมหาวิทยาลัย KAIST ทำให้อยากคลายข้อสงสัยที่มีในใจว่า...
คนที่เคยเดินทางไกลจะรู้ว่าไม่มีการเดินทางใดที่ไม่พบเจออุปสรรค ในระหว่างทางที่เรามุ่งหน้าไปสู่สถานที่สุดท้ายที่เราต้องการไปนั้น เรามักจะเจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิดเสมอ เช่น ฝนตก การก่อสร้างถนน อุบัติเหตุ หรือด่านตรวจที่ทำให้การเดินทางของเราล่าช้ากว่าที่ควรจะเป็น บางครั้งเราก็หลงทางไปตามเส้นทางที่ไม่คุ้นชิน สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่เราไม่อยากประสบพบเจอ...
วันนี้นึกครึ้มอยากจะชงมัทฉะกินเอง ก็เลยไปซื้อนมสดเมจิขนาด 450 มล. ที่ 7-Eleven ราคา 28.25 บาท ก็เลยควักเหรียญ 29 บาท ไปให้พนักงงาน พนักงานถามว่า “พอดีใช่ไหมครับ?” ผมบอกว่า “เมื่อกี๊ให้ไป 29 บาท ต้องทอน 0.75 บาทครับ” พนักงานก็ยื่นเหรียญ 1 บาทกลับให้ผม ผมก็เลยถามว่า “ไม่มีเหรียญย่อยหรือครับ?” พนักงงานบอก “ไม่มีครับ” เมื่อเป็นเช่นนั้น ผมก็ยื่นเหรียญบาทกลับไปแล้วบอกว่า...
ทุก ๆ ครั้งเราจะรู้สึกประหนึ่งอยู่บนต้นไม้ใหญ่ รู้สึกดั่งเราเป็นหนึ่งในใบไม้จำนวนมากมายมหาศาลเหล่านั้น และทุก ๆ ครั้ง ใบไม้ที่อยู่ร่วมต้นเดียวกัน ก็ร่วงหล่นไปทีละใบ..ทีละใบ จนเราแทบไม่ได้รู้สึกถึงสิ่งใดเลย แค่เรื่องปกติที่เกิดขึ้นจนชาชิน จนมาถึงขณะนี้ วันที่ใบไม้ในกิ่งเดียวกัน เริ่มปลิวไสวออกไปในสายลม และร่วงลงลิ่วสู่ผืนดินที่เบื้องใต้ มันทำให้เราต้องหันกลับมามองตนเอง...
ก่อนหน้านี้ ผมได้พูดถึงภารกิจพิชิตคอมฟอร์ทโซนเพื่อพาตัวเองก้าวข้ามพื้นที่คุ้นชิน วันนี้ผมจะมาเล่าว่าหลังจากที่ผมทำภารกิจแรกแล้ว ผมรู้สึกอย่างไรบ้าง ซึ่งภารกิจแรกที่ผมต้องทำคือการเดินถอยหลังในพื้นที่สาธารณะ (อะแฮ่ม)...
สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาได้ไปเที่ยวงานหนังสือ Big Bad Wolf ที่ภูเก็ต นอกจากจะได้หนังสือมาแล้วก็ได้ของเล่นใหม่มาด้วย เป็นชุดการ์ดที่ชื่อว่า Get Out of Your Comfort Zone โดย Ben Aldridge ซึ่งประกอบด้วยการ์ด 60 ใบที่จะท้าทายเราให้ก้าวออกจากพื้นที่คุ้นชิน เพื่อสร้างกรอบความคิดที่เข้มแข็งและยืดหยุ่นต่อความยากลำบาก สาเหตุที่ซื้อการ์ดชุดนี้มา เพราะครั้งหนึ่งเคยอ่านหนังสือ...
ผมเป็นพี่ชาย ที่ทำน้องสาวร้องไห้ แล้ววิ่งหนีออกจากบ้าน เพราะรำคาญเสียงร้องของน้องและเสียงดุของแม่ ตกเย็น ผมกลับมา แอบย่องเข้าบ้าน น้องสาวที่รอคอยเห็นผมกลับมา เรียกผมด้วยน้ำตา ถามผมว่า พี่ชาย...
คงจะไม่กินกับปัญญาเท่าไหร่นัก หากนักเดินทางคนหนึ่งบอกว่าเป้าหมายของเขานั้นยังอยู่อีกไกล แต่ตัวเขาเองนั้นกลับง่วนอยู่กับการสร้างบ้านหลังใหญ่โตระหว่างพักแรมข้างทาง เราคงจะคิดว่าเขาคงลืมเป้าหมายไปแล้ว หรือไม่ก็ไม่ได้มีเป้าหมายตั้งแต่แรก สิ่งที่พูดคงเป็นเพียงขนนกบนตราชั่งแห่งความจริงเท่านั้น...
ในวันที่เราเดินทางมาไกลแสนไกลนี้ อาจมีบางแยกที่ทำให้เราหลงทาง อาจมีบางจุดที่ทำให้เราพลัดตกลงไป ณ ชั่วขณะที่ดูเหมือนไม่มีทางออก มองไม่เห็นเส้นทางไปต่อ การได้นั่งนิ่ง ๆ สักนิดก็คงจะดีเหมือนกัน ให้ความคิดได้กลับไปยังอดีตที่ผ่านมา ทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่ทำให้เรามาถึงจุดนี้ บางอดีตเลวร้าย บางอดีตสวยงาม แต่สิ่งหนึ่งที่สำคัญนัก คือการค้นพบตัวตนที่เราหลงลืมไป ตัวตนในอดีตของเราที่เราแทบจำไม่ได้แล้วว่ามันเคยมีอยู่ ไร้เดียงสาแต่ก็บริสุทธิ์ แข็งทื่อแต่ก็ซื่อตรง หยาบช้าแต่ก็อ่อนไหว ขลาดเขลาแต่ก็บ้าบิ่น คิด ๆ ดูแล้ว เราสองคนแยกจากกันตอนไหนไม่รู้ ไม่มีคำร่ำลา เด็กคนนั้นกับผู้ใหญ่ตอนนี้ ทำไมช่างดูเหมือนเป็นคนละคน ความภาคภูมิที่เคยมี หายไปแล้วจนหมดสิ้น ความทะเยอทะยานที่เคยยิ่งใหญ่ดั่งขุนเขา ถูกกัดเซาะจนเหลือเพียงเท่าเม็ดกรวด ยังเป็นไปได้อีกหรือที่จะกอบกู้มัน? หรือแค่ปล่อยมันไปตามวิถีที่มันเป็น กาลเวลานั้นทั้งแสนดี แต่ก็โหดร้ายในเวลาเดียวกัน การเติบโตนั้นให้อะไรบางอย่างแก่เรา แต่ก็พรากบางสิ่งไปด้วย นี่สินะชีวิต นั่งพักจนหายเหนื่อยแล้ว ก็คงต้องเดินต่อไป เผื่อแยกข้างหน้า จะได้เจอเพื่อนเก่าคนนั้น คนที่เคยพำนักอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ