คนที่เคยเดินทางไกลจะรู้ว่าไม่มีการเดินทางใดที่ไม่พบเจออุปสรรค ในระหว่างทางที่เรามุ่งหน้าไปสู่สถานที่สุดท้ายที่เราต้องการไปนั้น เรามักจะเจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิดเสมอ เช่น ฝนตก การก่อสร้างถนน อุบัติเหตุ หรือด่านตรวจที่ทำให้การเดินทางของเราล่าช้ากว่าที่ควรจะเป็น บางครั้งเราก็หลงทางไปตามเส้นทางที่ไม่คุ้นชิน สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่เราไม่อยากประสบพบเจอ หากเป็นไปได้เราก็อยากไปถึงที่หมายโดยเร็วที่สุดและไม่มีอุปสรรคใด ๆ ขวางทางเลยแม้แต่นิด
แต่ชีวิตไม่ได้ดำเนินไปแบบนั้น ชีวิตมักมีบทเรียนเรื่องความอดทนมาสอนแก่เราอยู่เสมอ บางคนก็รับมือได้ดี ในขณะที่บางคนก็ล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง บทเส้นทางที่ทอดไกลไปสู่เป้าหมายนั้น เราจะพบเจอคนที่หงุดหงิดขี้บ่นตลอดเส้นทาง คนที่ล้มเลิกการเดินทางกลางคัน คนที่เข็ดขยาดการเดินทางและโน้มน้าวให้คนอื่นหยุดเดินทางเหมือนกับตน มีส่วนน้อยนักที่รู้จักอดทนรออย่างใจเย็น รู้จักแวะพักและชื่นชมกับเส้นทางใหม่ ๆ การมองหาข้อดีอย่างสงบใจในเหตุการณ์ที่ไม่พึงประสงค์นั้น ต้องอาศัยความเข้าใจว่า “การเดินทางมันก็เป็นเช่นนี้แหละ” บางครั้งเราก็ต้องชะลอ บางครั้งเราก็ต้องหยุดรอ และบางครั้งก็จำเป็นต้องอ้อมเพื่อให้ไปถึงที่หมาย
ถึงกระนั้นพอเป็นเรื่องเป้าหมายชีวิต เรากลับคาดหวังให้มันสมบูรณ์แบบ เราตั้งเงื่อนไขนานับประการเพื่อเลื่อนการเดินทางออกไป เราต้องศึกษาทุกสิ่งอย่างละเอียดถี่ถ้วนชนิดที่ไม่ควรมีสิ่งใดเล็ดรอดจากสายตา ต้องคาดการณ์ทุกความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต จนแล้วจนรอดก้นของเราก็ยังอยู่ที่เดิมไม่เคยขยับไปไหน เป้าหมายที่ตั้งไว้จึงเป็นได้แค่ความฝันอันเลือนราง เพราะแม้แต่ก้าวแรกเราก็ยังไม่ออกเดินสักที
บางทีเราอาจจะต้องเอาบทเรียนจากการเดินทางมาเป็นใช้กับเป้าหมายชีวิตบ้าง บอกกับตัวเองว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะเดินทางจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งโดยไม่มีอุปสรรคเลย และยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่เราจะรู้ทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นระหว่างทาง ถ้ามัวแต่รอว่าต้องรู้ทุกสิ่งก่อนจึงจะลงมือทำตามความฝัน เราคงไม่มีวันได้ทำแน่ ๆ โลกนี้ไม่ได้สมบูรณ์แบบ คุณเองก็ไม่ได้สมบูณ์แบบ อย่าคาดหวังว่าทุกอย่างจะออกมาสมบูรณ์แบบตั้งแต่เริ่มจนกระทั่งจบ
หากวันนี้คุณมีความฝันที่ยังไม่ได้เริ่ม ลองวางความคาดหวังทุกอย่างลง แล้วแค่ลงมือทำมันด้วยสิ่งที่มีอยู่ ขาดตกบกพร่องสิ่งใดก็ค่อยแก้ไข หากเกินกำลังก็ค่อยขอความช่วยเหลือจากคนอื่น ขอแค่เดินไปบนทิศทางที่ถูกต้อง พร้อมทัศนคติที่เปิดกว้างและหัวใจที่ไม่ย่อท้อ มั่นใจได้เลยว่าคุณจะค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้และไปถึงเป้าหมายนั้นในสักวันหนึ่ง
แต่ก็ไม่แน่เหมือนกันว่าเมื่อถึงจุดหนึ่ง เป้าหมายนั้นจะยังคงสำคัญที่สุดอยู่ไหม เพราะเส้นทางที่คุณเดินไปนั้นเองที่จะทำให้ชีวิตคุณมีความหมายในทุก ๆ ว้น
เป็นคนไม่มีความฝัน มีแต่เป้าหมายระยะสั้นๆ แต่โดยรวมแล้วเป้าหมายระยะสั้น เราก็สามารถประคองตัวทำได้สำเร็จไปเรื่อยๆ หรือเป็นเพราะเป้าหมายเราไม่ได้ยิ่งใหญ่ก็ไม่รู้ อาจจะเป็นแค่ ปลูกต้นไม้ให้ออกดอก หรืออ่านหนังสือจบเล่ม (เรียกว่าใช้ชีวิตไปวันๆ หรือเปล่ามั้ยนะ?) เป้าหมายระยะไกลหรือความฝันอันยิ่งใหญ่ ไม่เคยมีเลย นานมากแล้ว
เรื่องขอความช่วยเหลือก็เหมือนกัน ตอนนี้ชีวิตเจอบททดสอบอยู่ แต่พบว่าคนรอบข้างพร้อมให้ความช่วยเหลือจนตื้นตันใจ จากที่คิดว่าเป็นคนโดดเดี่ยว แต่จริงๆ แล้วก็ไม่ได้โดดเดี่ยวอะไรขนาดนั้น ถ้าขอความช่วยเหลือใคร ก็มีคนช่วย (แต่ต้องขอให้ถูกคน เพราะบางคนก็รับปากไปงั้นๆ เอง ก็มี)
สุขสันต์วันอีดิลอัฎฮาล่วงหน้า ขออัลลอฮฺตอบแทนการงานของคุณเจ้าของบล็อก